เคยคิดหลายต่อหลายครั้งว่า
"เป็นไปได้แค่ไหนที่เราจะสร้างมุญาฮิดสักคน"
ตั้งแต่เริ่มปลูกฝังแนวคิด บ่มเพาะจิตวิญญาณ
และอีกโอกาสที่จะเติบโตและได้หน้าที่นั้นสมจริงอีก
เรียกว่าต้องลุ้นกันตลอดชีวิตทีเดียว
พอได้อ่านเรื่องราวของบรรดาเศาะหาบะฮฺ
ก็อดวาดฝันที่จะสร้างคนแกร่งกล้าและชาญฉลาดอย่างพวกท่านมิได้
พอได้ฟังชีวิตมารดาผู้ยินดีต่อการจากไปอย่างชะฮีดของลูกชาย
ก็อดนึกไม่ได้ว่าเราจะมีโอกาสเช่นนั้นมั้ย
มันเป็นความรู้สึกที่ดีนะ
เมื่อไม่มีความคิดเหล่านี้ต่างหากที่น่ากลัว
"การหลง" ที่ไม่รู้ตัว
คู่ครอง ลูกหลาน ทรัพย์สิน ฯลฯ
ก็แค่สิ่งประดับแห่งดุนยา!
บ้านเรียนอัลอัรกอม 